سی و یک شب

برای کاهش قدرت یک فرد ،‌مجموعه و یا جریان سه راه کلی متصور است.
راه اول که آن را مخاصمه جویانه می نامم و نمود عینی اش کودتا است،‌قدرت را با زور به زیر می کشند.طبیعی است که هزینه این راه بسیار بالاست و البته در صورت شکست ،پدر پدرسوخته رهروان این عرصه در خواهد آمد.
راه دوم مسالمت جویانه است و سعی دارد با اقناع و یا افزایش آگاهی عمومی،‌قدرت را به این نتیجه برساند که کمی تفویض اختیار نماید و بگذارد بخشی را هم دیگران انجام دهند.
به نظر می رسد بخشی از نیروهای اصلاحات در هنگامه دوم خرداد ،‌جزو طرفداران راه اول بودند.رییس دولت اصلاحات و جمعی از اطرافیان او نیز به راه دوم رفتند که هم به خاطر تندروهای معتقد به راه اول و هم به دلایلی دیگر نتوانستند به صورت مسالمت جویانه قدرت را کاهش دهند.
راه سومی که شاهد مثال های تاریخی بسیاری نیز دارد،‌کاهش قدرت از طریق ایجاد قدرت های موازی است.از آنجایی که قدرت ظرف محدودی دارد ،‌در صورتی که بخشی ار آن به دیگری منتقل شود،‌طبیعی است که از قدرت اصلی کاسته خواهد شد.به طور نمونه اگر تا دیروز این قدرت بود که برای مردم تعیین می کرد ، چه روزی به خیابان بیایند و کی نیایند،‌حالا بخشی از مردم هستند که با سخن کس دیگری تصمیم می گیرند.
البته این قدرت های موازی بدون پشتوانه مردمی ،همیشه در کشور ما وجود داشته است،‌اما از نوع پشتوانه دارش برای اولین بار است که در ایی سی سال شکل می گیرد.
اگر نگاهی به سخنانی که در قم زده شد بیاندازید،‌این همه تاکید و تکرار وقایعی که در سال گذشته رخ داد ،‌اگر چه ظاهری ختم به خیرانه داشت ،‌اما کاملا گویای به رسمیت شناخته شدن قدرت موازی بود.شاهد مثال عینی اش هم اطلاعیه دفتر رهبری ...